290 lat nazôd, w 1735 rokù, Fridrik Wilem I, król Prësów, ùznôł kaszëbsczi jãzëk za jeden z ùrzãdowëch jãzëków w swòjim królestwie – do jaczégò tedë słëcha Kaszëbskô. Wskôzôł, że kaszëbsczi je jãzëkã szkòłowiznë ë religijnëch praktików.
Tej wszëtczégò kaszëbsczégò w nã snôżą roczëznã!
—
Jón Trepczik – Kaszëbskô mòwa (1977)
Tczëwôrtnô jes, jak dzejów duch,
Co w tobie sã przezérô
Bò slôdë wdôr i rodny chùch
Wespół z tobą ùmiérô.
Tczëwôrtnô jes, jak naji gón
Do widu i do słuńca.
Të szerok mdzesz brzëmia, jak zwón,
Na wiedno i bez kùńca.
Skażoną miôł ce, wej, cëzyńc,
I znikwic chcôł do nédżi,
Le më cë dómë w pałac przińc
I w pierszé sadnąc rédżi.
Ò, mòwa starków! Nad twój zwãk
Nick lepszégò nich ni mô!
Jô lubiã ce, móm ò ce lãk,
Ce stracëc strach mie zjimô.
Jô ùkòchôł ce jakno brat,
Widzałosc zaczarzoną,
Òd małoscë do stôrëch lat
Jes dlô mie namienioną.
W ce duch, zarzekłô dësza je
I serce naj’ lëdu
Ze zgarë më ce dwigniemë,
Rozwicô dożdôsz cëdu.
Ò, mòwa starków! Më ce w strój
Òbleczemë bùszny,
Że mdzesz sklënia, jak gwiôzdów trój,
Jak słuńca wid pëszny!
